Stare pnie i konary sprzyjają bioróżnorodności

Pnie ściętych drzew warto wykorzystać zamiast spalać

Coraz mniej osób jest zwolennikami usuwania dużych drzew z ogrodów, choć niekiedy zachodzi taka potrzeba – albo są bardzo chore i nie da się ich wyleczyć, albo zagrażają człowiekowi lub budynkom, albo też uległy zniszczeniu np. przez wiatr. Oczywiście są i powody bardziej prozaiczne, jak choćby przebudowa ogrodu i wymiana nasadzeń. Stare drzewa warto mieć, ale gdy trzeba jednak je wyciąć to warto wykorzystać to co po nich zostaje, w tym pod kątem ochrony bioróżnorodności.

Liście i gałęzie po rozdrobnieniu są idealne do kompostowania (można użyć przyśpieszacze rozkładu resztek na bazie grzybów i bakterii), pień jaki pozostaje w ziemi można wykorzystać do uprawy niektórych grzybów jadalnych np. shiitake (twardnik japoński), natomiast ścięty pień lub grube konary warto użyć do stworzenia naturalnych miejsc dla rozwoju i zimowania owadów, pajęczaków, ale także niektórych płazów, gadów i ssaków (np. żaby, jaszczurki, węże, jeże itd.). Wiele gatunków jakie się tu schronią to gatunki pożyteczne lub neutralne gospodarczo, dzięki którym następuje choćby zapylanie roślin, obieg materii i przepływ energii w przyrodzie.

Duże pnie warto ułożyć w stertę w najmniej uczęszczanej części ogrodu. Można obsadzić je roślinami. Wewnątrz będą się ukrywały np. jeże, ale też choćby i różne owady, pajęczaki, płazy i gady np. jaszczurki. Można również potraktować ścięte, grube pnie jako element ozdobny – można je wkopać lekko w glebę i puścić na nie jakiekolwiek pnącze jedno- lub wieloletnie. Również na odnogach pnia po odpowiednim wyprofilowaniu można umieścić donice przytwierdzając je gwoździami, aby nie spadły, a następnie wsadzić do wnętrza albo rośliny wzniosłe albo zwieszające się. Powstanie w ten sposób naturalistyczna kompozycja, którą dodatkowo można przemienić na dom dla wielu owadów i pajęczaków, w tym dzikich pszczół (np. murarki ogrodowej), biedronek, złotooków, omomiłków, kosarzy itd. Żeby tego dokonać można np. piłą motorową lub siekierą z klinem wykonać wcięcia w pniu, które staną się szczelinami, w których zamieszkają różne organizmy, ale o wiele lepiej jest użyć wiertarki i nawiercić kilkadziesiąt otworów o zróżnicowanej średnicy np. od 0,3 do 1,5 cm i wwiercić się na co najmniej 6-8 i więcej cm w głąb drewna. Otwory warto wykonywać po każdej stronie pnia – od jego nasady aż po górne okolice

Autorzy: dr hab. inż. Paweł K. Bereś, mgr Beata Bereś (Ogrodnicy DIONP)

Opracowano na podstawie własnego doświadczenia i literatury. Wszelkie treści zamieszczone na tej stronie internetowej (teksty, zdjęcia itp.) podlegają ochronie prawnej na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2019, poz. 1231 z późn. zm.). DIONP wyraża zgodę na wykorzystanie całości lub części powyższej informacji, pod warunkiem podania źródła i odnośnika do adresu strony internetowej www.dionp.pl