Fasola odmiany Borlotto (borlotti, fasola żurawinowa)

Jak uprawiać fasolę?

Podstawowe informacje o wymaganiach fasoli co do stanowiska, a także jakie zabiegi pielęgnacyjne są polecane znajdziesz TUTAJ.

Jako szparagówka i jako fasola na nasiona - twój wybór

Fasola borlotto (borlotti) jest podstawą kuchni włoskiej i portugalskiej. Jak na ironię, większość fasoli borlotti spożywanej w tych krajach pochodzi z obu Ameryk, gdzie nazywana jest fasolą żurawinową. Można ją także spotkać pod innymi, często lokalnymi nazwami jak np. fasola cranberry, fasola rosecoco, fasola rzymska, fasola gadhra, fasola romano i fasola saluggia.

Fasola borlotti to nic innego jak rodzaj fasoli zwykłej (Phaseolus vulgaris). Można spotkać różne jej odmiany. Cechuje się tym, że jej strąki są żółto-zielone, a dodatkowo są ciekawie przebarwione na czerwonawy kolor. Kolor ten blednie z chwilą pełnego dojrzenia strąka. W okresie na początku formowania się nasion można ją jeść jako typową fasolkę szparagową.

Wewnątrz strąków znajdują się fasolki, które początkowo są białawe a następnie jasnobrązowe, ale znajdują się nie nich smugi w kolorze różowym, czerwonym, a później brązowym bądź beżowym. W tej formie jest to typowa fasola na nasiona. Jest to zatem atrakcyjna forma jadalnej fasoli. Trzeba jednak mieć na uwadze, że te kolorowe refleksy bledną z chwilą ugotowania fasoli i wówczas już się tak nie wyróżnia od „tradycyjnej”. Dotyczy to także strąków zjadanych jako typową szparagówkę.

Na rynku krajowym i zagranicznym można znaleźć różne ciekawe odmiany – wyższe, niższe, o szerszych bądź węższych strąkach.

Rośliny o krzaczastym pokroju. Mogą być karłowe bądź pnące, z długimi pędami. Liście zielone, trójlistkowe. Kwiaty zwykle białe, kremowe, różowo-czerwone. Strąki szerokie bądź wąskie w zależności od odmiany. Młode strąki bardzo ładnie wyglądają na tle zielonych liści. Przybierają piękne, czerwonawe ubarwienie, które stopniowo blednie, gdy strąk osiągnie pełną dojrzałość. Podobnie jest z nasionami – początkowo są białawe z delikatnymi przebarwieniami, które z czasem stają się wyraźniejsze. Okrywa nasion stopniowo brązowieje, a przebarwienie z czerwonego zwykle przemienia się w ciemniejsze, szare lub ciemnobrązowe. Na rynku są odmiany wczesne, jak i o późniejszej wegetacji. Plony zbiera się zwykle od lipca do września.

Autorzy: Paweł i Beata Bereś (Ogrodnicy DIONP)

Opracowano na podstawie własnego doświadczenia i literatury. Wszelkie treści zamieszczone na tej stronie internetowej (teksty, zdjęcia itp.) podlegają ochronie prawnej na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2019, poz. 1231 z późn. zm.). DIONP wyraża zgodę na wykorzystanie całości lub części powyższej informacji, pod warunkiem podania źródła i odnośnika do adresu strony internetowej www.dionp.pl